ვახტანგ ჯავახაძე:
“მე ვიცნობდი გალაკტიონ ტაბიძეს…
უკანასკნელ ორ წელიწადს ხშირად ვხვდებოდი: მახსოვს საქმიანი დიალოგი, როდესაც რჩეულს ვადგენდით, მხიარული საუბარი, როდესაც აწეულ ხასიათზე ბრძანდებოდა, სერიოზული მონოლოგი, როცა საინტერესო ამბავს ყვებოდა…
ტელეფონითაც გვისაუბრია.
აღტაცებულიც მინახავს და გაბრაზებულიც.
ხშირად მოდიოდა გამომცემლობაში, ვყოფილვარ მასთან სახლში, შევხვედრივარ მწერალთა კავშირში, სტამბაში, უფრო ხშირად კი – ქუჩაში, რადგან იქვე ცხოვრობდა, წიგნის სასახლის წინ, და ქუჩაში ხეტიალი უყვარდა.
დიახ, მე ვიცნობდი…
მაგრამ ფრთხილად, მკითხველო!
ნუ აჩქარდები, ნუ შეგშურდება ჩემი, განსაკუთრებით-ჩემზე ახალგაზრდა მკითხველო!
გალაკტიონი იმდენად მარტოსული გახლდათ, იმდენად თავისებური და განსხვავებული, -მასთან დაახლოება და გაშინაურება, მისი გაცნობა და შეცნობა შეუძლებელი იყო.
ჩაუწერია კიდეც:
-თქვენ რომ გგონიათ, ის არ ვარო.
აკაკიმ დაასწრო, თორემ ეს სიტყვები გალაკტიონის პიროვნებას უფრო შეეფერება და ამიტომაც დაესესხა და გაიმეორა.
სიყმაწვილიდანვე მარტო დარჩა.ყველგან და ყოველთვის მარტო იყო.ვეება მხრებით დაატარებდა თავის მარტოობას.
უბრალოდ ჩაცმული – ყველასგან გამოირჩეოდა, შიგნიდან ანათებდა და ამდიდრებდა გარემოს, და არა მარტო ფიზიკურად იდგა მთელი თავით მაღლა.
ერთი შეხედვითაც შეატყობდით: სხვა კაცი იყო.
როდესაც გესაუბრებოდათ, თითქოს სხვაგან იმყოფებოდა და ეს “სხვაგან” იყო მისი მთავარი სავანე.
უმეგობროდ იცხოვრა.
მეგობრობა გულისხმობს მსგავსი გემოვნებისა და მსგავსი ტემპერამენტის (ალბათ მსგავსივე ნიჭის) პარტნიორთა ურთიერთობას. ამდენად უხერხულია თავი გამოიდო გალაკტიონის მეგობრობაზე.
მას არ გააჩნდა პრაქტიკული ცხოვრების ელემენტარული უნარი, უჭირდა სხვასთან დაკავშირება და დაახლოება. თვითონაც გრძნობდა და წუხდა:
–მე ხომ სრულიად ლაპარაკი არ ვიცი…
-მე იმდენად არ ვიცი ლაპარაკი, რომ კაცს ხშირად ვერ ვაგებინებ…
ეს ფუსფუსი პატარ-პატარა ხალხის ჩემთვის სრუიად გაუგებარია…
ეტყობა, პოეტურმა ტალანტმა იმდენად მიისაკუთრა და ამოწურა მთელი მისი ადამიანური შესაძლებლობა, რომ კომპენსაციის არავითარი საშუალება აღარ დაუტოვა.
თითქმის ყოვლისშემძლე ხდებოდა, როდესაც კალამს აირებდა ხელში და ასევე ყოვლად უმწეო და უსუსური ჩანდა, როგორც კი ქაღალდს გაშორდებოდა.
–ამხანაგთან მშვენიერი დამოკიდებულება მაქვს:გულღია, ამხანაგური, ჩემს კაცად ვთვლი.მაგრამ მექნება თუ არა მასთან სერიოზული საქმე, უცბად დავიბნევი, დავთარი ამებნევა. არ ვიცი, საიდან დავიწყო ლაპარაკი.დავიწყებ თქვენობით, ოფიციალურად და… ისიც ისეთ უარს მტკეცს, – თვით მევე შემრცხვება და გავწითლდები.
ცდილობდა და ვერ ახერხებდა, თუნდაც უახლოესი ადამიანებისათვის მაინც გაეღო გულის კარი, და ეს იყო მისი დიდი ტრაგედიის ერთი მხარე.
იმდენად მარტოსული გახლდათ, რომ მეუღლე, რომელიც თავდავიწყებით უყვარდა, რასაც პირადი წერილებიც ადასტურებს, სიცოცხლის უკანასკნელ წუთებამდე ეჭვიანობდა.
-შენ დამივიწყე… მაგრამ არ გამტყუნებ, რა კი არ გიყვარვარ…
მე ვიცნობდი…
თუმცა სჯობია დავაზუსტოთ:მეც ვიცნობდი… რადგან იგი მთელი საქართველოს რჩეული ნაცნობი იყო და ყოველი თბილისელის განუყრელი თანამგზავრი. ყოველთვის ჩვენთან იყო, ჩვენს გვერდით, როგორც რუსთაველის ძეგლი და გამზირი, როგორც მტკვარი, როგორც მთაწმინდა…